Największą sztuką jest miłość... - "Shadow" Sylvain Reynard

Mroczny cień padł na Florencję. Inspektor Batelli nie spocznie, zanim nie udowodni Raven udziału w kradzieży bezcennych dzieł sztuki z galerii Uffizi, ale to niejedyny problem, z którym musi sobie poradzić dziewczyna. Oto powrócił książę wampirów, grożąc straszliwą zemstą wszystkim, którzy wyrządzili jej krzywdę. Dziewczyna staje przed trudnym wyborem: sprzysiąc się z siłami ciemności, czy odważnie stawić im czoło, odtrącając bezwzględnego, głodnego krwi adoratora? Cokolwiek postanowi, nie zdoła uwolnić się od burzliwej przeszłości, która i tak może okazać się zaledwie niewinnym wstępem do krwawej, mrocznej, pulsującej namiętnością przyszłości.

"– Tylko mnie nie złam – szepnęła, odsuwając mu z czoła kosmyk jasnych włosów. Na jego twarzy malowała się żądza. – Nie zrobię ci krzywdy… A gdyby cokolwiek się stało, naprawię to."

Długo zbierałam się do napisania tej recenzji, ponieważ niebywale trudno jest mi skleić myśli. Patrzę na okładkę i wiem, że lektura przypadła mi do gustu, ale nie potrafię wymienić wszystkich jej plusów. Mam zawsze wielkie trudności z przedstawieniem kontynuacji serii tak, aby nie zdradzić wam detali oraz powiązania między pierwszym a drugim tomem. Wymaga to ode mnie dużego skupienia, i przede wszystkim wielkiego samozaparcia aby nie podzielić się z wami od razu wszystkimi szczególikami.

Książka ta hipnotyzuje już od pierwszych stron. Relacja łącząca księcia klanu wampirów- Williama oraz Raven, jest domieszką namiętności, seksapilu, lecz i szczerości. Tę część czytało mi się płynnie oraz z dużą dawką niecierpliwości – ponieważ akcja bardziej się rozkręciła, a tajemniczy William, zaczął bardziej odkrywać się przed czytelnikiem. Narracja była widziana głównie z jego punktu, co spotęgowało we mnie większe napięcie.

Ta seria zawsze będzie kojarzyć mi się z niepowtarzalnym klimatem. Wchodząc do tej książki, umysł czytelnika od razu rejestruje, iż porusza się po głębinach lekkiego mroku, dostojności oraz tajemniczości. Lubię kiedy książki mają swój własny klimat. Jest to zawsze wielka zaleta każdej lektury. Ta pozycja doskonale wpasowuje się w moje gusta, co przede wszystkim pozytywnie wpływa na jej odbiór.

"Piekło jest wtedy, gdy znasz swoje przeznaczenie i wiesz, że nie ma nic, zupełnie nic, co mogłabyś zrobić, żeby je zmienić."

Język Reynard jest dobrze dopasowany do całości powieści. Autor/ka nie zanudza czytelnika zbyt rozległymi opisami co jak dla mnie jest wielkim plusem. Spodziewałam się, że nie odbiorę tej części tak dobrze jak poprzedniej, ale na moje szczęście się pomyliłam. Lektura jest jedną z tych, które chce się czytać. Niebywale kręci mnie wplecenie do akcji historii dzieł sztuki, tajemniczej Florencji oraz ujawnienie sporów między wampirami. Opanowanie z jakim Reynard opisuje sceny łóżkowe, staje się pozytywem zachęcającym do poznawania całej lektury.

Nie chcąc zdradzać zbyt wiele z samej fabuły powiem, że ciągłość akcji jest bardzo pozytywnie przeze mnie widziana. Zakończenie kusi aby zapoznać się z dalszą częścią, co oczywiście pragnę uczynić. Myślę, że serię będę mogła zaliczyć do jednej z lepszych, oczywiście gdy tylko zapoznam się z ostatnią częścią. Wydaje mi się jednak, że autor/ka mnie nie rozczaruje.

Polecam zapoznać się zarówno z Shadow, jak i z poprzednią częścią serii. Nie zawiedziecie się.