Karin Fossum - Zabójstwo Harriet Krohn [Pośredniczka książek]

Tytuł:Zabójstwo Harriet Krohn 

Cykl: Konrad Sejer 

Autor: Karin Fossum

Wydawnictwo: Papierowy księżyc

Data wydania: 23 marca 2016

Stron:350

Charlo traci wszystko. Stracił ukochaną żonę, którą odbiera mu choroba. Stracił córkę, która się od niego odwraca i najlepszego przyjaciela, który nie chce go znać. Traci pracę i godność. Wszystko przez nałóg, z którym nie potrafił wygrać. I przegrał, przegrał wszystko, przegrał swoje życie. A może jest jeszcze nadzieja? Charlo ma plan, musi się tylko odważyć.

Karin Fossum ur. 6 listopada 1954 r. Norweska pisarka tworząca głównie powieści kryminalne, znana także jako ,,norweska królowa zbrodni”.Fossum zadebiutowała w 1974 r. tomem wierszy. Jest laureatką nagrody literackiej im. Tarjei Vesaasa, przyznawaną dla debiutantów. Dużą popularność przyniósł jej dziesięcioczęściowy cykl powieści kryminalnych, których bohaterem jest inspektor Konrad Sejer. Były one tłumaczone na szereg języków europejskich. Za powieść „Se deg ikke tilbake" Karin Fossum otrzymała w 1997 r. nagrodę Szklany Klucz, przyznawaną w krajach skandynawskich za najlepszą w danym roku powieść kryminalną.

Uwielbiam kryminały za ich tajemniczość i za emocje, które wywołują. Lubię tę niepewność, ten strach, a czasami uczucie zagubienia towarzyszące ich lekturze. Niestety ,,Zabójstwo Harriet Krohn” nie spełniło moich oczekiwań. Autorka bardzo dużo czasu i stron poświęciła na przybliżenie czytelnikowi głównego bohatera, jego problemów, rozmyślań, analizie charakteru. Opisy te były nie tylko obszerne, ale również okazały się nudne i doprowadziły do tego, że przerywałam czytanie bez żalu i niechętnie do niego wracałam.

Charlo jako główny bohater, absolutnie nie wzbudził mojej sympatii. Odebrałam go jako irytującego nieudacznika nieradzącego sobie z życiem. Jego ciągłe rozważania nad sobą i swoim losem, wyciąganie wniosków z tych rozważań i kolejne rozważania nad ów wnioskami wywołują znudzenie, a czasem wręcz irytację. Wiedzie smutne i nieszczęśliwe życie, które sam takim uczynił. Mimo wszystko jest postacią bardzo realistyczną, odzwierciedlającą człowieka żyjącego w szponach nałogu, który pomimo tego, iż zdaje sobie sprawę z własnej ułomności, postanawia z nią walczyć, dopiero gdy traci bliskich mu ludzi i oparcie, jakim dla niego byli. 

Autorka niczym mnie nie zaskoczyła, niczym nie zaciekawiła. Proza Karin Fossum okazała się nudna i męcząca. Nawet okrutne i brutalne morderstwo nie wywołało pożądanych emocji. Nieco ciekawiej robi się, kiedy Charlo spłaca dług, podejmuje pracę, a nawet udaje mu się nawiązać bliższe relacje z córką. Byłam szczerze zainteresowana tym, czy uda mu się wyjść na prostą. Czy zbrodnia, której się dopuścił, pozwoli o sobie zapomnieć i pozostanie bezkarna.

Książka nie porwała mnie od samego początku, ani nawet od połowy. Nie była zaskakująca, nie wywołała dreszczyku emocji. Pod koniec lektury, o dziwo, nieco mnie zaciekawiła, ale to za mało, żebym mogła ją polecić.

Recenzja pochodzi z bloga :

[book-pathology.blog.pl poleca] PRZEDPREMIEROWO Amos Towles ,,Dżentelmen w Moskwie"

Bardzo często o naszym życiu decyduje przypadek. Z jego powodu spokojne i ustabilizowane chwile mogą w oka mgnieniu zmienić się nie do poznania. Zdarza się nawet, że z powodu błahej rzeczy dokonują się tak znaczące zmiany, że zaważą one na naszym całym dotychczasowym życiu. Tak staje się w przypadku bohatera najnowszej powieści Amosa Towlesa.

Hrabia Rostow jest przystojnym, szarmanckim i lubiącym przepych dżentelmenem. Zamieszkuje luksusowy apartament w moskiewskim hotelu Metropol, w którym oddaje się typowo ,,męskim” czynnościom, czyli czytaniu gazet, piciu kawy, przyjmowaniu znajomych i dyskusjach o współczesnym świecie. Życie w hotelu przebiega bez jakichkolwiek problemów do czasu, gdy hrabia zostaje wezwany przed oblicze służb. Z powodu jednego wiersza napisanego kilka lat wcześniej zostaje pozbawiony dotychczasowych przywilejów i zyskuje status więźnia. Z elegancko urządzonego apartamentu zostaje zdegradowany do nędznej izdebki, w której z wielkim trudem mieści się łóżko. Zabiera najpotrzebniejsze rzeczy w tym rodzinne pamiątki i postanawia przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Mimo aresztu domowego stara się nadal być pogodnym i obdarzonym niezwykłym poczuciem humoru człowiekiem.

Przy pomocy kilku przyjaciół z hotelowego personelu tworzy miejsce, które będzie w stanie nazywać domem dopiero po wielu latach. Wraz z rezolutną dziewczynką lubiącą żółty kolor eksploruje nieznane mu dotychczas pomieszczenia Metropolu. Trafiają do kuchni, pralni, schowka z rzeczami znalezionymi i do pracowni szwaczki. Nasz bohater przekonuje się, że hotel to miejsce fascynujące, którego pracownicy nie tylko dbają o komfort każdego gościa, ale tworzą gościnną i niemalże domową atmosferę.

Hotel Metropol pełni w powieści bardzo znaczącą rolę. Jest nie tylko miejscem, w którym zatrzymują się różnorodni goście, począwszy od znamienitych obywateli całego świata po przedstawicieli środowiska artystycznego i komunistycznych oficjeli. Dla Rostowa i jego przyjaciół hotel staje się miejscem szczególnym, namiastką domu. To w jego pomieszczeniach hrabia nawiązuje przyjaźnie, przeżywa chwile miłosnego uniesienia z pewną aktorką oraz poznaje uroki ojcostwa i związaną z nim odpowiedzialność. Metropol mimo zachodzących zmian związanych z ustrojem komunistycznym okazuje się ostoją braku zmian. Wydaje się nietknięty jakimikolwiek przemianami. Mimo znaczących przemian społeczno-politycznych życie i praca w tym hotelu pozostają niezmienne. Pracownicy dbają o komfort gości, a Metropol zdaje się dobrze naoliwioną maszyną, która doskonale funkcjonuje w każdym najmniejszym aspekcie.

Dużą rolę w tej powieści pełnią przedmioty. Wiszący na ścianie obraz staje się nośnikiem wspomnień nie tylko o ukochanej siostrze, lecz również rodzinnym majątku o znaczącej nazwie Leniwagodzina. Rostow przypomina sobie dzieciństwo i sielską atmosferę tamtych lat. Z nutką nostalgii rozmyśla o dawnych czasach i typowo dżentelmeńskim sposobie życia. Z kolei pamiątkowy zegar, który dzwoni tylko dwa razy w ciągu doby, wykonany na polecenie jego dziadka przywołuje wspomnienia o dziadku, który rankiem pracował, by popołudniu móc spędzać czas z rodziną. W tym kontekście przywoływana jest również nostalgiczna refleksja nad znaczeniem czasu i jego upływem.

W ,,Dżentelmenie w Moskwie” wszechobecna jest tęsknota tytułowego bohatera za kulturą i tradycją dawnej Rosji, ojczyzny Czajkowskiego, Tołstoja, Puszkina i innych znaczących przedstawicieli środowiska artystycznego. Hrabia Rostow tęskni nie tylko za literaturą i muzyką, którą wielokrotnie słyszał w salonach arystokratów, ale przede wszystkim za minionym sposobem życia. Gdzie podziały się konwenanse, inspirujące filozoficzne dysputy o literaturze i sztuce, umiłowanie estetyki i kultury, z którą obcowało się w operze, teatrze, czy podczas codziennej lektury książki? Tęsknota za wielkimi czynami i dżentelmeńskim stylem widoczna jest w każdym słowie, geście i zachowaniu bohatera, który wydaje się nieco staroświecki nowemu pokoleniu towarzyszy pracujących w fabrykach.

Oprócz losów Rostowa na przestrzeni ponad 30 lat, czytelnik pilnie śledzi przemiany zachodzące w Rosji, która z mocarstwa staje się krajem komunistycznym. Na tle codziennych małych i większych problemów pracowników moskiewskiego hotelu ukazane zostają najważniejsze zmiany związane z rządami Stalina i jego podwładnych. Powstawanie fabryk, pozorne działania ku chwale partii, zsyłki niewygodnych obywateli na Syberię to tylko niektóre działania oszczędnie wspominane przez autora.

Podsumowanie:

,,Dżentelmen w Moskwie” to nietuzinkowa powieść, która zachwyciła mnie już od pierwszych stron. Klimat zmieniającej się Rosji tworzony jest na podstawie relacji  człowieka, który utracił przywileje należne jego pozycji społecznej i przeplatany jest fragmentami z literatury i filozofii, które doskonale uzupełniają przemyślenia Rostowa.

Ocena: 6/6

Premiera: 25 września!

Informacje o książce:

• Amor Towles
• Dżentelmen w Moskwie
• Tłumaczenie: Anna Gralak 
• Oprawa twarda z obwolutą
• Liczba stron: 560
• Wydawnictwo: Znak literanova
• Rok wydania: 2017

drugi after, czyli przyrodni brat. [polecam goodbook]

Tytuł: Przyrodni brat.

Autor: Penelope Ward.

Opis: Dziewczyna nie powinna pragnąć tego, kto ją dręczy.

Greta była cichą nastolatką, a jej życie miało swój spokojny rytm — szkoła, nauka, dorywcza praca i dom... Kiedy pewnego dnia w domu pojawił się jej przyrodni brat Elec, nie była na to przygotowana. Nienawidziła tego, jak wyżywał się na niej, dając upust swojej niechęci wobec nowej rodziny. Nienawidziła tego, że sprowadzał do swojego pokoju różne dziewczyny z ich szkoły. Nienawidziła tego, że coraz bardziej ją fascynował. Zbuntowany, irytujący i odpychający, coraz bardziej pociągał Gretę. Jego aroganckie zachowanie, muskularne ciało, pięknie wyrzeźbiona twarz sprawiły, że jej ciało wbrew umysłowi reagowało tak, jak jeszcze nigdy przedtem. Łączące ich uczucia zaczęły się zmieniać, aż pewnej nocy przekroczyli granicę, spoza której nie było już odwrotu...

Następnego dnia Elec wrócił do Kalifornii, zniknął z jej życia równie nagle, jak się w nim pojawił. Minęły lata, od kiedy widziała go po raz ostatni. Gdyby nie rodzinna tragedia, która pewnego dnia zaskoczyła wszystkich, pewnie już nigdy nie stanęliby ze sobą twarzą w twarz. Oszołomiona Greta stwierdza, że nastolatek, dla którego straciła głowę, wyrósł na mężczyznę, który dziś potrafi doprowadzić ją do szaleństwa.

Ze śmierci zrodziło się życie. Z nienawiści zrodziła się miłość.

Biorąc się za tę książkę, myślałam, że to będzie ciekawa powieść o tajemnicach, intrygach i romansie między przyrodnim rodzeństwem. Opis był w zasadzie kuszący, ale niestety, przeliczyłam się. Już po pierwszych stronach poczułam rozczarowanie.

Historia opowiada o młodej Gercie, która mieszka wraz z matką i ojczymem oraz o Elecu, który przyjeżdża do ojca. Od razu autorka przedstawiła Eleca, jako chłopaka zbuntowanego i niegrzecznego. Ani trochę nie pałałam do niego sympatią, nawet jego wygląd mnie nie przyciągnął. Zwłaszcza wzmianka, że ma kolczyk w sutku… i nie tylko. Reszty możecie się domyślić.

Główny bohater dziwnie przypominał mi Hardina Scotta z After. Dlaczego? Elec posiadał mnóstwo tatuaży i piercing, Hardin również. Alex był niemiły, niekulturalny, nieuprzejmy, złośliwy dla bohaterki – Hardin też. Obydwaj mają nieciekawą przeszłość rodzinną oraz TĘ SAMĄ PASJĘ, czyli pisarstwo. Jak to przeczytałam, to zaczęłam się śmiać. Nie można było bardziej ukazać swojej inspiracji. Albo… Jednak można.

Zarówno Hardin, jak i Elec mają zupełną obsesję na punkcie seksu. I oczywiście, gdy pojawia się główna bohaterka, inne dziewczyny już nie są ważne i już ich nie pociągają.

W ogóle chciałabym zauważyć, że książka nazywa się „Przyrodni brat”, ale nie ma nic wspólnego z tym znaczeniem, ponieważ Greta i Elec nie są spokrewnieni, nie mają jednego tego samego rodzica.

W pewnym momencie miałam wrażenie, że czytam wersję porno Aftera. Bo tak, te wszystkie sceny były tutaj opisane jeszcze w gorszy sposób. I nie mam nic przeciwko scenom seksu, scenom miłości, bo lubię takie książki, ale słownictwo użyte w Przyrodnim Bracie nieco mnie zniesmaczyło i spowodowało, że chciałam jak najszybciej skończyć to czytać.

Dialogi również mnie nie porwały. Nie pamiętam jakiejś rozmowy, która mogła by zapaść mi w pamięć, tak samo jak cytaty, dlatego żadnego nie wypisałam. Zdaje sobie sprawę, że znajdą się fani tej książki i całkowicie to rozumiem, bo każdy ma inny gust. Jednakże ja nie polecam Przyrodniego brata, bo niczego nie zyskacie, czytając i niczego nie stracicie, nie czytając.

2/5

Za możliwość przeczytania książki, dziękuję wydawnictwu Editio Red.